Όταν ο θεός μοίραζε τα οικόπεδα της γης στους λαούς του, προσπάθησε να τα μοιράσει ακριβοδίκαια σε όλα τα έθνη. Όταν ολοκλήρωσε το μοίρασμα κι αποσύρθηκε να ξεκουραστεί, άκουσε μια φασαρία, μια οχλοβοή κι έναν μικρό χαμό έξω στον Παράδεισο.
Βγήκε αντικρίζοντας καμιά πενηνταριά διαδηλωτές. Μα να ήταν ενωμένοι κι αυτοί, πάει στα κομμάτια. Διασπασμένοι και μεταξύ τους ήταν πανάθεμά τους! Σε αγανακτισμένους, σε ΜΚΟ, σε συλλογικότητες , σε κάτι μεμονωμένους και ανεξάρτητους και πάει λέγοντας! Να απειλούν ενωμένοι ωστόσο με: στειλιάρια, με πέτρες ακόμα και με δάδες (σαν προσκοπίνες βόμβες μολότοφ) τον παράδεισο.
-Εσείς ποιοι είστε πάλι; -τους ρώτησε ο θεός.
-Οι «ριγμένοι» Έλληνες είμαστε θεέ και ήρθαμε να κατακτήσουμε με αγώνες και τη γη μας. Σε όλους έδωσες από ένα κομμάτι, αλλά εμάς μας έχεις γραμμένους, με το συμπάθιο.
Ο θεός τους επιτίμησε αυστηρά:
-Στην περίπτωσή σας είχα κέφια και μερολήπτησα πολύ. Δίνοντάς σας περισσή σοφία. Για να κατακτήσετε ολόκληρη την υπόλοιπη γη. Όλη τη γη σας χαρίζω λοιπόν και φύγετε πριν να το μετανιώσω:
(για τη συνέχεια "κλικ" στον σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου