Οι ψυχολόγοι, κατά πως πάει κατά διαβόλου η κοινωνία, έγιναν το alter ego μας. Και οι συμβουλές τους, μέρος του αύριό μας. Ευτυχώς που ο δικός μου ο ψυχολόγος ήταν και φίλος. Κι έτσι, παίρναμε τα πράγματα και λίγο αλλιώς. Με το που ξεπροβόδισε την προηγούμενη πελάτισσα και με ξεχώρισε με τη μία μέσα στο πλήθος του… ενός ατόμου στο σαλόνι του νυχτιάτικα, με μάλωσε κι από πάνω:
-Πάλι εδώ ρε Βασίλη;
-Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με σταυρώνεις όταν με βλέπεις ρε γ@μώτο! Πελάτες δεν θέλεις πια;
-Μωρέ πελάτες, πάντα θέλω. Φίλους όμως που να τσιμπολογάνε στην «τράκα» και τις επαγγελματικές συμβουλές μου, είναι που δεν θέλω για πελάτες. Τι έγινε χώρισες με το σπλάχνο τελικά;
-Εκείνη με «σιχτίρισε» πρώτη και με τον τρόπο της είπαμε. Τα είχε όλα μια φορά μα έπαθε είπε… εξάρτηση! Και με περιόρισε σε καλημεράκια και καληνυχτάκια! Με αισθήματα…part-time. Άσε που της τέλειωνε το μελαν…
**** Για τη συνέχεια "κλικ" στον σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου