ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ

Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος. Ετοιμαζόμουν να ανηφορίσω στη Μακεδονία για τις γιορτές κι ως αμετανόητος έλληνας, δεν είχα φροντίσει με την ώρα μου για το αεροπορικό εισιτήριο. Μας προέκυψαν κι οι κατολισθήσεις στα Τέμπη και βρέθηκα να πληρώνω μια ολόκληρη περιουσία, για το μοναδικό-και με ρουσφέτι παρακαλώ- εισιτήριο της πρώτης θέσης που τους περίσσευε,  στο αεροπλάνο  για τη  Θεσσαλονίκη.

Mπήκα ξεφυσώντας στην καμπίνα και βολεύτηκα στο κάθισμα  της πρώτης θέσης. Επικρατούσε υποδειγματική ηρεμία. Oι περισσότεροι από τους επιβάτες μάλιστα, γνωρίζονταν μεταξύ τους, γιατί πολιτισμένα και χαμηλόφωνα συζητούσαν μεταξύ τους στα Aγγλικά. 

Έμοιαζαν να είναι μέλη κάποιας  αποστολής. Σε κάποια στιγμή, ο διπλανός μου σηκώθηκε και πέρασε στην απέναντι θέση και στη θέση του ήρθε και κάθισε,  ποιος λέτε ....μω την ατυχία μου τελικά; Ο Μάθιου Νίμιτς αυτοπροσώπως!  Αυτός ο....νονός ντε,  που διορίστηκε από τον ΟΗΕ  για τις διαπραγματεύσεις με τους Σκοπιανούς για τα βαφτίσια τους!

Tώρα πως διάολο είχα τρυπώσει εγώ, από την πόρτα ...υπηρεσίας στην παρέα τους, ε, αυτό ήταν μια ακόμα από τις συμπτώσεις του επιπέδου: Αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη...

Παρά το γεγονός, πως μιλούσα άπταιστα τη γλώσσα τους -καταλαβαίνοντας όλα όσα έλεγαν- αισθανόμουνα κιόλας παρείσακτος στη συντροφιά τους.  Και αποφάσισα να παίξω συνειδητά τον  ψόφιο κοριό. Γέρνοντας   στο πλάι, κλείνοντας ταυτόχρονα και τα μάτια μου. 

Σε κάποια στιγμή, ο  Μάθιου μου έριξε, μια -διαγνωστική μάλλον σκουντιά- οπότε και ανασήκωσα ελληνοπρεπέστατα το δεξί μου βλέφαρο:

-I αm sorry· μου είπε ευγενικά στην γλώσσα του.

-Tι είπες; τον ρώτησα στη δική μου γλώσσα, βάσει και του σλόγκαν: ο επιμένων ελληνικά.

-Do you speak English? με ρώτησε ευγενικά.

-Όχι· του απάντησα χωρίς περιστροφές, αλλά του έριξα  ταυτόχρονα και ένα παραστατικότατο και ελληνικότατο "τσούκ", για να μην έχει καμιά άλλη εξέλιξη, αυτή η... σκουντο-γνωριμία μας.

Ο Μάθιου ηρέμησε,  άνοιξε τη δερμάτινη τσάντα του, έβγαλε με προσοχή από μέσα ένα πλαστικό ντοσιέ και το ξεφύλλισε αργά και βασανιστικά. Mε την άκρη του ματιού μου, είδα τον Aμερικανικό θυρεό-αετό στο εξώφυλλο, ενώ στην πάνω αριστερή του άκρη, έγραφε φαρδιά-πλατειά: Hνωμένες Πολιτείες της Aμερικής - Yπουργείο Eξωτερικών. 

Στην αρχή τσαντίστηκα. Αλλά συγκρατήθηκα. Καλά,  αυτόν τον σκερβελέ,  ο ΟΗΕ δεν τον διόρισε; Τι σκατά ήθελαν τα έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ στα συμπράγκαλά του; Προσπάθησα να ηρεμήσω.

Στο κάτω-κάτω,  για πρώτη φορά στη ζωή μου, συνταξίδευα με διπλωμάτες. Kαι όχι με όποιους και όποιους διπλωμάτες: με τα τσιράκια του ίδιου του πλανητάρχη παρακαλώ. 

Eπτά-οκτώ αθώες καλοζωισμένες φάτσες και μια στοίβα χαρτιά δίπλα μου, ήταν ο κόσμος του αύριο. Aυτοί διαμόρφωναν την ιστορία, χάραζαν τα σύνορα, επέβαλλαν τους εμπορικούς τους αποκλεισμούς και με μια κουβέντα: κρατούσαν την τύχη της οικουμένης παραμάσχαλα.

Για μια στιγμή, μετάνιωσα πικρά που   δεν τους αποκάλυψα πως μιλάω τη γλώσσα τους.  Γιατί όλο και θα μπορούσα να τους κάνω μερικές από τις χιλιάδες ερωτήσεις, που κατά καιρούς αναζητούσαν, μάταια  παραλήπτη. 

Aλλά μιας και έτσι το θέλησε η έμπνευση της στιγμής, έπρεπε να παίξω με συνέπεια το παιγνίδι -του μη αγγλομαθή-που βλακωδώς επέλεξα, ως το τέλος. Έγειρα στο πλάι και έκλεισα τα μάτια μου.  Περιορίζοντας συνειδητά μια από τις αισθήσεις μου. Για να φαντάζει τουλάχιστον μικρότερη η βλακεία μου.

Σε κάποια στιγμή, ο Μάθιου  κάτι είπε  χαμηλόφωνα στον άλλο της παρέας τους, που καθόταν στην απέναντι ακριβώς θέση  μετά τον διάδρομο του αεροπλάνου και εκείνος, του πέταξε, ένα: "βεβαίως".

Tέντωσα τα αυτιά μου και σφράγισα ακόμα πιο πολύ τα μάτια μου:

-Πως σου φάνηκε ο Γιώργος Στέφ; ρώτησε ο Μάθιου τον διπλανό του...

-Μπερδεμένος. Πολύ μπερδεμένος!  ανατέναξε.

-Όπως κι οι ψηφοφόροι του Στεφ.

-Ακόμα να τους ξεμπερδέψει αυτούς;

-Δε θα τα πάμε καθόλου καλά  με το Γιώργο μου φαίνεται·  είπε συνοφρυωμένος ο Μάθιου.

-Αρχή είναι ακόμα· απάντησε αυτάρεσκα ο Στεφ. Όλοι οι έλληνες πρωθυπουργοί, στην αρχή, κάνουν τα δικά τους. Και στο εξάμηνο πάνω, κάνουν και τα δικά μας!

-Προχθές πάντως η κυβέρνηση του, κάτι ψέλλισε για ελληνική μειονότητα στην Ιστανμπούλ...Αυτό μας έλειπε τώρα...

-Μη μου πεις; τσαντίστηκε ο απέναντί του. Μήπως τους ξέφυγε  πάνω στην κουβέντα  κάτι τέτοιο;

-Ας το ελπίσουμε! Πρέπει να τους γκαζώσουμε με το Μακεδονικό για κανά δίμηνο ακόμα...

-Με τον Γκρουέφσκι συνεννοήθηκες μετά απ' αυτή την εξέλιξη;

-Δε χρειάζεται να συνεννοηθώ μ΄αυτόν. Μια χαρά το πάει ως τώρα! 

-Εμ βέβαια! Αν δεν μπορείς να κατακτήσεις μια χώρα με τα όπλα...

-...κατακτάς την  ιστορία της με μια πλαστογραφία· λύθηκε στα γέλια ο Μάθιου.

-Να κάνουν λίγο κράτει μόνο οι Σκοπιανοί... Οι τελευταίοι τους χάρτες,  μέχρι την Ναύπακτο έφτασαν.

-Το ελέγχουμε· είπε ξερά ο Μάθιου! 

-Οπότε, το μόνο που μας μένει να ελέγξουμε,  είναι η νέα ελληνική κυβέρνηση. Απλό έτσι;

-Όπως και τις παλιές τους κυβερνήσεις...

-Σαν χτες θυμάμαι έναν πρωθυπουργό τους που είπε πως σε δέκα χρόνια,  το όνομα θα ξεχαστεί...

-Μόνο που φροντίσαμε να τους το θυμίζουν οι Σκοπιανοί· το καταχάρηκε ο Μάθιου.

-Ας είναι καλά η οικονομική κρίση. 

-Τρέχουν και δε φτάνουν μ'  αυτήν  τώρα· απάντησε διφορούμενα ο Μάθιου.

-Εμείς απ΄τη μεριά της CIA πάντως, βάλαμε και τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας,  να τους  τραβήξει λιγάκι το αυτί για αυτή την κρίση....

-Έπαιξε κι αυτό το ρόλο του! Σκοτώθηκαν στη βουλή για τον προϋπολογισμό.

-Ήταν λιγάκι σκληρός ο Γερμανός πάντως  Μάθιου!

-Oι Γερμαναράδες, δε χωρατεύουν Στέφ. Aλλά από τα εγγόνια του Xίτλερ, τι περιμένεις; αστειεύτηκε ο Μάθιου και το δικό μου μάτι,  γύρισε  ανάποδα.

-H αντιπολίτευση, τι λέει αλήθεια  Μάθιου; Ο Αντώνης συγκάτοικος δεν ήταν με τον Γιώργο στο δικό μας το Χάρβαρντ; Θυμάμαι  καλά;

-Καλά θυμάσαι! Αλλά τον τσιγκλάει πολύ ο Γιώργος...Και πρέπει να του κόψουμε το βήχα...

-Πως; 

-Προανάγγειλε έρευνα για τη Siemens· είπε με ένα αινιγματικό χαμόγελο ο Μάθιου.

-Τρελός είναι; απόρησε ο άλλος. Με όλα τα στοιχεία της έρευνας  στα χέρια της Αμερικάνικης εταιρείας που εμείς συστήσαμε στους Γερμανούς;

-Δεν ξέρω αν είναι τρελός Στεφ,  αλλά είναι ένας Παπανδρέου· το διασκέδασε ο Μάθιου.

 -Μήπως πιέζεται απ΄τα αριστερά ο Γιώργος όμως; 

Ο Μάθιου έσκασε στα γέλια πιάνοντας το στομάχι του:

-Τους αριστερούς, τους καθάρισε ο Λαζόπουλος με μια ατάκα.

-Ναι ε; Για θύμισέ μου την  ατάκα.

-Τους πέταξε ένα: "ρε σείς η βιομηχανία έκλεισε κι εσείς κρατάτε ανοιχτή την αντιπροσωπεία;" και τους ξεφλούδισε.

-Φοβερό! Για φαντάσου να έβαζαν το Λαζόπουλο Υπουργό Εξωτερικών οι Έλληνες...Θα τα βρίσκαμε μπαστούνια· αναλογίστηκε ο Στεφ!

-Φάει τη γλώσσα σου παιδάκι μου· είπε ο Μάθιου και στριφογύρισε στη θέση του.

-Tο άλλο κομμουνιστικό κόμμα της παρέας, πως τα πάει;

-Για διάσπαση το πάει.

-Θα βοηθήσουμε εμείς σ΄αυτό; ρώτησε επιφυλακτικά.

-Μάλλον δε  θα χρειαστεί! Το μπορούν και μόνοι τους! Αφού διέσπασαν το ΣΥΡΙΖΑ,  τώρα προχωράνε και στη διάσπαση του... ατόμου! Λαζόπουλος κι αυτό!

-Μπα σε καλό του· το πανηγύρισε ο Στέφ για να συνεχίσει:  Ο Ψωμιάδης που θα συναντήσουμε σε λίγο,  είναι σκληρό καρύδι διαδίδεται στη CIA...

-Tώρα που ήρθες στην ομάδα μου Στέφ-του είπε δασκαλίστικα ο Μάθιου- θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις μια και καλή, μερικές  αλήθειες.

 -Σε σχέση;

-Αναφορικά με τους έλληνες. Aυτά, δεν θα πρέπει να τα λησμονήσεις ούτε στιγμή, σε όλη την υπόλοιπη καριέρα σου. 

-Είμαι όλος αυτιά!

-Oι έλληνες Στεφ, ασκούν με τόση αυτοπεποίθηση την εξωτερική τους πολιτική, με όση ακριβώς εμπιστοσύνη εμπνέεται ένας σκίπερ, από ένα καρυδότσουφλο μεσοπέλαγα και με κόντρα αέρα, δώδεκα μποφόρ. 

-Πολύ παραστατικό  αυτό Μάθιου! τον θαύμασε ο Στεφ.

-Σαν έλληνας κι εσύ κάτι πρέπει να ξέρεις· τον κάρφωσε.

-Εγώ είμαι Έλληνας τρίτης γενιάς στην Αμερική· δικαιολογήθηκε ο Στεφ.

-Τέλος πάντων. Aν στους πατριώτες σου,  δώσεις την εντύπωση, πως σε... κατατρόπωσαν στις διαπραγματεύσεις...

-Ναι, ναι....

-...μπορείς εύκολα να τους...υπεξαιρέσεις,  ολόκληρη την Kρήτη από τον χάρτη τους-που μας ενδιαφέρει κιόλας- και να αισθάνονται από πάνω και ευχαριστημένοι. 

-Ενδιαφέρον!

- Εσύ μην δηλώσεις ποτέ προσβεβλημένος λοιπόν, αν ακούσεις στην τηλεόρασή τους, πως σε έλιωσαν στις διαπραγματεύσεις, γιατί χάθηκες. 

-Τώρα το έμαθα κι αυτό.

-Eσύ, θα ακούς πως δεν παραχωρούν "μήτε σπιθαμή από τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στη θάλασσα, στη γη στον αέρα" και άλλα τέτοια πατριωτικά και θα πέφτεις απ΄τα σύννεφα-που λένε κι οι σύμμαχοί μας οι έλληνες- , γιατί οι υπογραφές που έχεις στην τσάντα σου, άλλα λένε. 

-Έχουμε μια αρχαία έκφραση για αυτό στην Ελλάδα: "Θεαθήναι"

-Ένας μεγάλος έλληνας γελοιογράφος ο Κυριακόπολος έγραψε σε μια γελοιογραφία του: Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πέτυχαν σε όλα! Εκτός από ένα: Τους απογόνους τους!

-Μένω κατάπληκτος Μάθιου με τη γνώση σου  περί την κουλτούρα μας! 

-Το θετικό είναι πως οι έλληνες δεν ξέρουν και δεν ενδιαφέρονται για τη δική τους κουλτούρα.

-Αυτό είναι γεγονός!

-Mεγάλη υπόθεση το Internet Stef! Κάτι Βελόπουλοι και κάτι Λιακόπουλοι τους περίσσεψαν,  αλλά φροντίζουμε και γι αυτούς.

-Κάτι διδαχτήκαμε στα σεμινάρια·  χαμογέλασε ο Στέφ. Οπότε να τους αφήνω να νομίζουν πως με νίκησαν με συμβουλεύεις!

-Πάντα να τους αφήνεις να σε νικάνε! Eίτε στον πόλεμο των όπλων, είτε στον.... αναίμακτο πόλεμο: της Ιστορίας· συνέχισε συβιλλικά ο Μάθιου...

-Για πες μου κάτι Μάθιου, το  κριτήριό μας, για την διαμόρφωση της πολιτικής μας στα Bαλκάνια, ποιο είναι τελικά;

-Tα πετρέλαια της Mέσης Aνατολής φυσικά· απάντησε με στόμφο ο Μάθιου.

-Kαι δεν πέφτουν λίγο μακριά, αυτά τα πετρέλαια από την περιοχή; ρώτησε διστακτικά ο Στεφ.

-Εν μέρει. Γιατί οι αγωγοί που θα φέρνουν φυσικό αέριο απ΄τον Πούτιν σήμερα και πετρέλαιο αύριο-μεθαύριο, έξω απ΄τη Θεσσαλονίκη είναι. 

-Α είναι τόσο κοντά ε; Και με τους Βουλγάρους; Τι κάνουμε με τους Βουλγάρους; Και το Μπουργκάζ τους;

-Μην ανησυχείς! Βάλαμε τους φίλους τους Τούρκους να καθαρίσουν και  μ'  αυτούς. 

-Με ποιό τρόπο;

-Πρώτα βάλαμε τους Βουλγάρους  στην Ευρώπη.

-Αυτό το ξέρω.

-Μετά βάλαμε την Ευρώπη να τους τραβήξει το αυτί, για την αναγνώριση δικαιώματος ψήφου και στις μειονότητες.

-Όπως και η τουρκική μειονότητα της Βουλγαρίας· μπήκε  αμέσως στο νόημα κι ο Στεφ.

-Ακριβώς. Και τώρα οι κυβερνήσεις τους,  δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απολύτως,  αν δεν το θέλουν οι Τούρκοι.  Δηλαδή εμείς!

-Κάτι μου θυμίζουν αυτές οι μειονότητες, κάτι μου θυμίζουν· είπε αυτάρεσκα ο Στέφ. 

-Και σε μένα...Να συνεχίσω;

-Όχι τα κατάλαβα. Και σ΄ ευχαριστώ Μάθιου...Το θέμα του ονόματος, πότε θα το κλείσουμε;

-Αν δε χαλούσε το αναθεματισμένο το jet μας,  απόψε,  μετά τον Ψωμιάδη θα πεταγόμασταν και στα Σκόπια να το κλείναμε κι αυτό! 
-Και ποιός θα τους ενημερώσει πως... συμφώνησαν μεταξύ τους; Ο ΟΗΕ ή το state department; 
-Ο ΟΗΕ βέβαια. Υπό την αιγίδα του....state department. Αλλά  μετά από ένα δίμηνο θα το μάθουν πως συμφώνησαν...

-Η τουρκική μειονότητα  θα καθαρίσει και με τους  Σκοπιανούς αργότερα να υποθέσω;

-Η μεγάλη....Αλβανία θα καθαρίσει μ΄αυτούς. Όταν έρθει η ώρα τους· απάντησε αινιγματικά ο Μάθιου.

"Kυρίες και κύριοι, πλησιάζουμε για την προσγείωσή μας στην Θεσσαλονίκη και η φωτεινή επιγραφή προσδεθείτε, έχει ανάψει. Παρακαλ"

-Get fucked · οικτίρισα την τύχη μου στην Aγγλική -παρασυρμένος και από την γενική ατμόσφαιρα.

O Μάθιου, γύρισε εμβρόντητος προς το μέρος μου:

-Do you speak English? με ρώτησε ελεγκτικά και άκομψα.

-Of course ρε καθίκι· του χώθηκα σε μια μεικτή αγγλοελληνική γλώσσα και κατάπιε τη δικιά του. Σφίχτηκε με τη ζώνη του και δεν ξαναμίλησε μέχρι να προσγειωθούμε.

Φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη και κατεβήκαμε στο αεροδρόμιο. Nα το σμάρι των επισήμων της υποδοχής, να τα αγήματα, να οι μπάντες, να τα κόκκινα χαλιά και να 'μαι βαλαντωμένος  κι εγώ σε μια γωνιά, να περιμένω αμίλητος και ολομόναχος τις αποσκευές μου. Mίσθωσα ένα ταξί και όπου φύγει, φύγει. Στα μισά του δρόμου, αντιλήφθηκα από το καθρεφτάκι ένα μαύρο -και χωρίς αριθμούς κυκλοφορίας- αυτοκίνητο, που μας πήρε το κατόπι.

Έταξα 100 € στον ταξιτζή και τον προκάλεσα να εξαφανιστούμε από το οπτικό πεδίο του πίσω αυτοκινήτου. Ο καμικάζι, τα κατάφερε σε τρία λεπτά και μέσα από τα στενά της Καλαμαριάς , γίναμε καπνός, από τους πράκτορες και την κωλο-CIA τους. Αποφάσισα καλού κακού, να μείνω σε κάποιο ξενοδοχείο την πρώτη βραδιά!

Μίσθωσα ένα δωμάτιο και ανέβηκα στον τελευταίο του όροφο. Άνοιξα κατ' ευθείαν την τηλεόραση και έπεσα πάνω στο δορυφορικό  αμερικάνικο CNN. 

Πήρα ένα μπουκαλάκι ουίσκι Jack - Daniels, από το εντοιχισμένο Kelvinator ψυγείο μου και το αραίωσα με λίγη Coca-Cola. Άναψα ένα τσιγάρο Marlboro light, με τον Dun hill αναπτήρα μου και βγάζοντας τον Apple φορητό υπολογιστή μου, συνδέθηκα μέσω του Internet, με τους New York Times. Έκατσα και τους τράβηξα μια επιστολή,  που ήταν όλη δική τους. Και τους αποκάλυψα και τους διαλόγους του αεροπλάνου!

Πριν το στείλω, βγήκα στο μπαλκόνι, για λίγο καθαρό αέρα κι αγνάντεψα κάτω από τον καυτό ήλιο, τον αγέρωχο Λευκό Πύργο. Zαλισμένος από την τσίκνα των hamburgers, που έψηναν τα εστιατόρια McDonald's, χαμηλά στα πόδια μου. Φόρεσα τα Ray -Ban, γιαλιά μου για να προστατευτώ από τον ήλιο, πήρα την Polaroid φωτογραφική μου μηχανή και τράβηξα καμιά δεκαριά φωτογραφίες  του Λευκού Πύργου. Αποφασισμένος για... αντίσταση μέχρις εσχάτων. Διάλεξα την καλύτερη απ΄τις φωτογραφίες και την πρόσθεσα ως υστερόγραφο στο κείμενο, που είχα ετοιμάσει.  Κλείνοντας και το σημείωμά μου και με τον επίκαιρο -όσο ποτέ άλλοτε- στίχο του ποιητή:

"του έλληνα ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει..." Υπόδουλοι στο χρήμα Αμερικάνοι....Ε,  υπόδουλοι!

Και το έστειλα ηλεκτρονικά. Να μάθουν αυτοί!  Αμ πως για....