vavelhaber

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ Μ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ ΜΑΣ!

Ο πρωθυπουργός και η 20μελής συνοδεία του,  επιστρέφουν από την επίσκεψή τους στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την λήξη των εργασιών της ημερίδας του ΟΗΕ,  για το οικονομικό πρόγραμμα της επόμενης χιλιετίας. Η ημερίδα αυτή ωστόσο για τον πρωθυπουργό,  ήταν απλά το πρόσχημα. Και ανεξάρτητα απ΄ τις κραυγές μας εδώ πίσω, στην ΑΘήνα. 

Στο  περιθώριο αυτής της  ημερίδας ο πρωθυπουργός, εκμεταλλεύθηκε την κάθε διαθέσιμη ώρα του, προσπαθώντας –επιτυχώς ή λιγότερο το μέλλον θα το δείξει- να αλλάξει την εικόνα της χώρας στα μάτια των ξένων. Και η προσπάθεια του αυτή αξίζει κάθε έπαινο.

Εμείς ωστόσο εδώ πίσω στα μετόπισθεν, το χαβά μας! Κακομοιριά, υπερβολές, αδιασταύρωτες πληροφορίες, κακίες κόμπλεξ κι ωχ αμάν-αμάν!

Τι θα θέλατε μωρέ; Να πάρει –αλά Καντάφι- κι ο Πρωθυπουργός την σκηνούλα του και να κατασκηνώσει στο central park, ολοκληρώνοντας εκεί τις επαφές του; 

Ή μήπως να κατέλυε στο σπίτι του ομογενούς … Portokalis και ανάμεσα στα κοψίδια ,  τα μπάρμπεκιου και τον γάμο αλά…ελληνικά, να ασχολείται και με την προβολή της χώρας παρεμπιπτόντως; Για πολιτικές και επενδυτικές επαφές πήγε κατ΄εξοχήν στις ΗΠΑ ο άνθρωπος! Κι όχι ως προπαγανδιστής της πολιτιστικής μας κληρονομιάς!Ας κάνει κάτι κι ο Γερουλάνος στο κάτω-κάτω...

ΤΟ ΣΥΡΤΑΚΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Όταν τους Αμερικανούς τους χτυπήσεις με τα όπλα τους, τότε κυριολεκτικά χάνουν τον μπούσουλα. Ελέγχοντας οι Αμερικανοί: Τον ΟΗΕ, την G8, τη G20, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ και πάει λέγοντας, δύο πράγματα δεν κατόρθωσαν να ελέγξουν διαχρονικά: Τον Αραβικό Σύνδεσμο και την Σοσιαλιστική Διεθνή. Το πόσο αποτελεσματικές ή ανυπόληπτες, κατ’ άλλους, είναι αυτές οι Ενώσεις, είναι μια άλλη ιστορία. Κι όχι του παρόντος. 

Σημασία έχει πως ο Γιώργος Παπανδρέου και υπό την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δέχτηκε μόλις του ζητήθηκε, τον πρόεδρο του Ιράν, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Κάτι το οποίο, θα αποκτούσε διαφορετική διάσταση αν η συνάντηση γινόταν με την πρωθυπουργική του ιδιότητα!

Κι είναι γνωστό, πως ότι οι Αμερικανοί δεν μπορούν να χειραγωγήσουν, την ανάγκην φιλοτιμία ποιούμενοι, κάνουν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να το υιοθετήσουν: 

Ακόμα κι όταν μας παραμπέμπουν...στο Θεό για τα προβλήματά μας....

 Ο πρόεδρος του Ιράν πάντως, τον Παπανδρέου επέλεξε για να επαναλάβει « την πρόθεση της Τεχεράνης για συνεργασία με την δύση στα πυρηνικά της προγράμματα.». Κι όχι τυχαία. 

Μιας και οι εναγκαλισμοί με τον Ταγίπ Ερνογάν και τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα Ντα Σίλβα δυο μόλις μήνες πίσω, αντιμετωπίστηκαν με μισό μάτι από τους Αμερικανούς. 
 Ο αθόρυβος και πραγματιστής Γιώργος, είναι σε θέση να φέρει με την πολιτική των ήπιων τόνων που ακολουθεί, και τον ίδιο τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στον Μαραθώνιο της Αθήνας και να τρέξει χέρι-μαζί του, γιορτάζοντας ...από κοινού, τα 2500 χρόνια από την συντριβή των Περσών από τον Μιλτιάδη στο Μαραθώνα!

Ιδού και το σχόλιο... παντός καιρού  του Πρωθυπουργού γι αυτήν την συνάντηση:

«μπορεί να ενοχλούνται κάποιοι, αλλά εμείς ασκούμε μια πολιτική ανοικτών διαδικασιών, λέμε πάντα την αλήθεια», επισημαίνοντας ότι σ’ αυτή τη συνάντηση είχε την ευκαιρία να περάσει «σημαντικά μηνύματα» για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΜΑ:

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ!

Οι πρώτες γέφυρες του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Αραβικό κόσμο -και δη με τον Γιασέρ Αραφάτ- λοιδορήθηκαν τόσο πολύ, όσο τίποτα άλλο σ΄ αυτή τη χώρα! Ο Ανδρέας όμως επέμενε. Όντας ο πρώτος δυτικός ηγέτης (1982) ο οποίος υποδέχθηκε επίσημα στην Αθήνα τον ηγέτη της Οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης! Με τιμές αρχηγού κράτους! 

Κι ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Κάρολος Παπούλιας, συνέβαλλε απ΄ τη μεριά του σε μεγάλο βαθμό, στη σφυρηλάτηση αυτών των δεσμών. Από τότε, κύλησε πολύ νερός το αυλάκι. Το 1994 ο Γιασέρ Αραφάτ- ο μόνος ηγέτης χωρίς κράτος(!)- μοιράζεται το νόμπελ ειρήνης, με τους Ισραηλινούς Γιτζάκ Ραμπίν και Σιμόν Πέρες! Ενώ σήμερα ο διάδοχός του Γιασέρ Αραφάτ Μαχμούντ Αμπάς, αντιμετωπίζεται ως ένας παράγοντας σταθερότητας και μετριοπάθειας στην πολύπαθη μέση Ανατολή.

Οι άραβες ποτέ δεν ξέχασαν την ελληνική αγκαλιά.. Παρά την διαφορετικότητα της εξωτερικής μας πολιτική και την σταθερή συμμετοχή μας σε «εχθρικούς» συνασπισμούς. Ούτε και για τον ξαφνικό μας έρωτα με το Ισραήλ παρεξηγήθηκαν. Παραμένοντας σταθεροί φίλοι. Κι αυτό είναι μια ευγενική –και διορατική- προσφορά της οικογένειας Παπανδρέου στον τόπο. Πέρα και έξω από βλακώδεις μικροκομματισμούς και χρωματιστά γυαλάκια!!

Εξάλλου η ανακοίνωση των πρέσβεων του Αραβικού Συνδέσμου στην Αθήνα, παραμονές των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 «πως όποιος επιχειρήσει επίθεση εναντίον της Ελλάδας, θα είναι εχθρός των Αράβων» ήταν καταλυτική . Ανεξάρτητα αν εμείς, υπακούοντας τυφλά στις φοβίες(;) των συμμάχων εξοπλιζόμασταν σαν αστακοί αγοράζοντας άχρηστα « σι φορ αϊ» δημιουργώντας ένα σωρό συμφορές στον τόπο!!!

Από τα σημερινά «ΝΕΑ» αντιγράφουμε:

«Την τελευταία μέρα της παραμονής του πρωθυπουργού στην Νέα Υόρκη, ο Υπουργός επενδύσεων Χάρης Παμπούκης και ο Αχμάντ Αλ Σαγέντ- δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Εμίρη του Κατάρ- παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου και του Εμίρη του Κατάρ Χαμάντ Μπιν Χαλίφα Αλ Τάνι επισημοποίησαν τους «αρραβώνες» ενός από τους πέντε μεγαλύτερους επενδυτικούς ομίλους του κόσμου, του καταριανού Qatar Ιnvestment Αuthority, (QΙΑ) με την Ελλάδα, για επενδύσεις ύψους 5 δισ. δολαρίων.

Το Μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας που υπεγράφη ανάμεσα στον υπουργό Επικρατείας, αρμόδιο για τις επενδύσεις, και τον εκτελεστικό διευθυντή της κρατικής επενδυτικής εταιρείας του Κατάρ, Αλ Σαγέντ, εκφράζει την πρόθεση των δύο πλευρών για επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας, των ακινήτων, των μεταφορών, των υποδομών και του τουρισμού και όπως υπογραμμίζεται από κυβερνητικές πηγές δεν είναι δεσμευτικό.

Κυβερνητικές πηγές διευκρίνιζαν ακόμη ότι πρόκειται για την αρχή μιας συνεργασίας ενώ σημείωναν ότι τώρα θα αρχίσει η διαπραγμάτευση για τις επενδύσεις. Το ενδιαφέρον του Κατάρ προς την Ελλάδα χαρακτήρισε ψήφο εμπιστοσύνης ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. «Όταν μία κυβέρνηση θέλει, μπορεί να βάλει όρους για δικό της αναπτυξιακό μοντέλο. Ο,τι γίνει θα είναι μέσα στη φιλοσοφία της πράσινης βιώσιμης ανάπτυξης. Θέλουμε το κεφάλαιο να επενδύσει σωστά, και σε ό,τι κάνουμε να υπάρχει αμοιβαίο όφελος».

Τίποτα το δεσμευτικό. Το παραδέχονται κι οι δύο πλευρές! Αλλά στις εποχές της επενδυτικής άπνοιας και του –ακόμα αφιλόξενου επενδυτικού περιβάλλοντος στη χώρα- ακόμα κι αυτή η εμπιστοσύνη είναι κάτι πολύ περισσότερο απ΄ το τίποτα! Δημιουργώντας κλίμα! 

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΜΑ:

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ:

Ο Τούρκος πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκιουλ, από το βήμα του ΟΗΕ «εξέφρασε την ελπίδα να καταστεί το Αιγαίο θάλασσα φιλίας και συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και τόνισε ότι η χώρα του είναι αποφασισμένη να επιλύσει «όλα τα εκκρεμή ζητήματα στο Αιγαίο, σεβόμενη τα κοινά δικαιώματα και τα νόμιμα συμφέροντα των δυο χωρών, με βάση το Διεθνές Δίκαιο»...

Ο κ. Γκιούλ, η χώρα του οποίου προεδρεύει του Συμβουλίου Ασφαλείας τον Σεπτέμβριο, χαρακτήρισε το 2010 ξεχωριστή χρονιά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις καθώς στη διάρκειά της εγκαινιάσθηκε το «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας» που ανοίγει, όπως είπε, τον δρόμο για μια δεδομένη και θεσμικά κατοχυρωμένη πορεία στις σχέσεις των δυο χωρών και γεννά ελπίδες για το μέλλον.

Κάτι που σχολίασε απ΄ την πλευρά του κι ο Έλληνας πρωθυπουργός. Απλά και λιτά!

«η αναφορά σε διεθνές δίκαιο είναι θετική εξέλιξη».

Κοντολογίς: Οι διαβουλεύσεις του πρωθυπουργού, ήταν εργώδεις! Και πρέπει να του πιστωθούν. Σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον. Και να αξιολογηθούν σε δεύτερο χρόνο. Κι όχι….προκαταβολικά.