ΠΟΙΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ή ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Την  εβδομάδα που κλείνει, η χώρα ξαναβίωσε μέσα σε λίγα 24ωρα, όλα εκείνα τα συναισθήματα που κάνουν τον Έλληνα,  μοναδικό και ανάδελφο ον,  στην οικουμένη. 

Με μια διαχείριση κρίσεων και καταστάσεων του ποδαριού, να καλύπτει ολόκληρο το φάσμα  του εθιμικού,  ενός ...αναφαίρετα ανυπότακτου λαού. Και με τις γνωστές,  πατροπαράδοτες συναισθηματικές διαβαθμίσεις,  από το: Παναγία βόηθα, στο Δόξα το Θεό! Και φτου κι απ΄την αρχή. 

Μα την Αγία Κερατέα, κάποιοι "τζογάρισαν" με την ψυχή τους κι αυτή τη βδομάδα, ποντάροντας  στον πόνο ενός λαού που υποφέρει εδώ και πολύ καιρό. Παίζοντας τα ρέστα τους. Με διακύβευμα, το σήμα κατατεθέν του πολιτικού μας οικοσυστήματος,  εδώ και κάμποσες  δεκαετίες:  μια κούφια ματαιοδοξία και μια βιοποριστική για κάμποσους εθνοπατέρες αυτοσυντήρηση. 
Και με πονταρίσματα, από το απόλυτο  κενό της εξουσίας, μέχρι και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Με απόκρυφες σκέψεις στις πίσω γωνιές του μυαλού κάποιων αρρωστημένων  πολιτικών εγκεφάλων πάντως,  την διάχυση των διαχειριστικών λαθών της εξουσίας. Πρόσφατης και προχρονολογημένης εξουσίας χωρίς αμφιβολία. 
 Με απίστευτες κομματικές...χρωματικές  διαβαθμίσεις: Από την "περηφανή" νίκη της δεξιάς , επί των δυνάμεων του μνημονίου (με την άνευ όρων  υιοθέτηση των... όρων της από τον πρωθυπουργό) μέχρι και  την τελική ανώμαλη προσγείωσή  της. Αναλαμβάνοντας  η αξιωματική αντιπολίτευση ωστόσο ένα τεράστιο πολιτικό ρίσκο. Δηλώνοντας πρόθυμη να  συμμετάσχει σε μια συγκυβέρνηση δίνοντας το φιλί της ζηώς, σε μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Σε μια εποχή μάλιστα  που τα γκάλοπ της χαμογελούν. Είναι κι αυτή η ακατάπαυστη πίεση από τα κονοτικά όργανα που να πάρει η ευχή να πάρει...

Για να έρθουν εν τέλει τα πάνω κάτω και να  κλείσει η εβδομάδα,  με την περηφανή ωσαύτως  νίκη του Γεωργίου Παπανδρέου,  επί εξωτερικών και εσωτερικών (κομματικών και ελάχιστες αφιβολίες υπάρχουν επ' αυτού πλέον)  εχθρών! Εχθροί-ανεμόμυλοι που βαφτίζονται,  κατά το τον πολιτικό μας πολιτισμό ( ή αναλφαβητισμό),  σε εχθρούς της δημοκρατίας, της ομαλότητας, του έθνους κι ωχ αμάν, αμάν!

Για να ολοκληρωθεί  όλη αυτή η συγχορδία του εθνικού μας παραλογισμού, με την  ορκωμοσία μιας μονοκομματικής,  σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Αμιγούς κατατομής ΠΑΣΟΚ, άνευ ανοιγμάτων και άνευ...τεχνοκρατών. Ελλάς το μεγαλείο σου! 

Με τα προβλήματα του εξεγερμένου λαού,  να παραμένουν ανέγγιχτα.  Και να πολλαπλασιάζονται. Με τον πρωθυπουργό και τον ανασχηματισμό του (αναδόμηση λεγόταν αυτό επί των ημερών του αειμνήστου πατρός)  να κερδίζει απλά κάποιον,  ελάχιστο ωστόσο,  πολιτικό χρόνο μακροημέρευσης. Ο οποίος πολιτικός χρόνος είναι ντε φάκτο,  αντιστρόφως ανάλογος,  του αντίστοιχου και παράλληλου  οικονομικού χρόνου. 
Μιας κι ο οικονομικός χρόνος, οικοδομήθηκε και εδράζεται -από της εφευρέσεως του χρήματος και εντεύθεν-  στις αρχές της κλεψύδρας. Που όσο αυτή  αδειάζει, άλλο τόσο γεμίζει τις τσέπες των ποικιλώνυμων δανειστών,  με λεφτά που δεν είχαμε. Μα και συνεχίζουμε να μην  έχουμε... Κι απλά τα δανειζόμαστε.  Από το μέλλον των παιδιών μας. Μέσω των αμείλικτων  επιτοκίων δανεισμού. 
Τόσο στο  επίπεδο μιας εδώ και καιρό χρεοκοπημένης χώρας, όσο και σε επίπεδο προσωπικών νοικοκυριών.  Επιχειρηματικών δανείων και μεταχρονολογημένου μέσω επιταγών (άλλη ελληνική οικονομική πατέντα κι αυτό)  ελλείψει ρευστού- χρήματος.
Σε ολόκληρο το φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας.  Με πλείστες όσες  "πέτσινες' συναλλαγές. Και με την οικονομία της... αγοράς και της επόμενης διετίας κατ΄επέκταση, (αυτός είναι ο ορίζοντας του πέτσινου χρήματος και των μεταχρονολογημένων επιταγών που κυκλοφορούν σήμερα )  να είναι από χέρι προδιαγεγραμμένη.

Το πρόσφατο πολιτικο-οικονομικό σκηνικό,  είχε κάτι απ΄όλα. Σε σημείο δε,  να αναστείλει και  η ΕΣΗΑ την απεργία της και να θυσιάσει τα συντεχνιακά συμφέροντά της,  στο βωμό της ενημέρωσης του λαού. Από τους δημοσιογράφους. Με ή χωρίς εισαγωγικά αυτοί! Με ή χωρίς ιδιοτέλεια... Μόνο που αυτή τη φορά, η αυτοπροσδιοριζόμενη και αυτοϊκανοποιημένη πρωτοκαθεδρία της ενημέρωσης, ήταν λιγότερο χρειαζούμενη,  από κάθε άλλη φορά. 
Ο πυροκροτητής του  διαδικτύου, που  πυροδότησε λίγο νωρίτερα  την άνοιξη των αραβικών πληθυσμών, πυροδοτούσε συνεκδοχικά  και το θερμό καλοκαίρι των  ασφυκτικά καταπιεσμένων-οικονομικά- Ευρωπαίων πολιτών. 
Που στις επίσης προβληματικές, έως προβληματικότερες προσωπικές και κρατικές  οικονομίες  τους, έβλεπαν  την εφαρμοσμένη πολιτική επιστήμη,  να υποτάσσεται άνευ όρων-και πόρων- στην οικονομική. Και που πρώτη -ως συνήθως και ως πειραματόζωο- βίωνε δραματικά η Ελλάδα. Πνιγμένη στις φοβικές πολιτικές μπεσαμέλ και τα παρενθολοντολογικά  ενοχικά σύνδρομα...

Και τι δεν είδαμε στη λήξη  αυτής της εβδομάδας συναγερμού αλήθεια:   Από επαπειλούμενα Ιουλιανά και αποστασίες τύπου '65, κατά φαντασίαν συνωμότες και συνωμοσιολογίες, μέχρι και ηρωικές (εντιμότατες καθόλα)  εξόδους από την πολιτική, εξ αδιαιρέτου με άλλα τινά και εντελώς  φολκλορικά. 
Μέχρις ότου,  να επανακάμψουν οι κάθε λογής ταγοί του έθνους, στις... δημοκρατικές τους καταβολές και τα ...πατριωτικά τους καθήκοντα. Με το γνωστό αποτέλεσμα στο τέλος: να νικούνε όλοι τους!!! Με το ερώτημα ωστόσο να πλανιέται πάνω στα κεφάλια τους: Ποιόν νίκησαν εν τέλει μωρέ;

Σε μικρογραφία πάντως, η όλη ιστορία,   θύμισε έντονα τις  δεύτερες και νικηφόρες εκλογές του εκσυγχρονιστή Σημίτη. Τις εκλογές  του 2000. Εκλογές κατά τις οποίες ,  όσοι κοιμούνται νωρίς το βράδυ, κοιμήθηκαν με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας.  
Και όσοι κοιμούνται εκεί κατά το χάραμα,  να βλέπουν   κατά τις προωθημένες πρωινές ώρες,  να αναδύεται από το εκλογικό παρασκήνιο, μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και πάλι. Μακάριοι-και τότε- όσοι κοιμούνται  σε... ακατάστατες ώρες.  Γενικώς. Που απλά,  άλλαξαν πλευρό.

Η ουσιώδης ...διαφορετικότητα του τότε με το τώρα ωστόσο,  έχει να κάνει με μια  περικυκλωμένη,  από αγανακτισμένους- για 25η  ημέρα  βουλή-  με απόντες από τις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου,  καμιά ....250(!)  κιοτεμένους εθνοπατέρες.   Που κώλωσαν και δεν τίμησαν τις ...εργασίες του σώματος.  Κρύβοντας και... αναπαύοντας το βιολογικό τους σώμα.
Για να ξανασυνασπισθούν ωστόσο  σε χρόνο dt, όταν απειλήθηκε η ...επαγγελματική τους υπόσταση. Με τη διάλυση της βουλής,  να είναι προ των πυλών και την επόμενη εκλογικο-επαγγελματική τους αποκατάσταση, επαπειλούμενη επίσης. Γεια και χαρά σας ρε πατριώτες!!!

Με το κερασάκι στην τούρτα,  να είναι κι αυτή τη φορά οι ....μπαχαλάκηδες (κατά Πάγκαλον η ερμηνεία) γνωστοί άγνωστοι.  Που  εξάσκησαν κατά τα γνωστά,  το πατροπαράδοτο πατριωτικό τους  επίσης καθήκον. Με τους πραγματικά  αγανακτισμένους ωστόσο,  για πρώτη φορά,  να τους παίρνουν φαλάγγι, να τους απωθούν στα πέριξ στενά,  επανερχόμενοι απόλυτοι  κυρίαρχοι της πλατείας συντάγματος. 
Διαθέτοντας οι αγανακτισμένοι - κι είναι οι μόνοι ίσως- και μια  ιδεολογία! Την ιδεολογία του υπαρξισμού. Με την  όλη πρωτοβουλία τους, να καθοδηγείται από το ένστικτο   της αυτοσυντήρησης. Έτσι απλά!

Με τις συνήθεις ύποπτες πολιτικές δυνάμεις, να  βολεύονται κάτω από το άλλοθι,  πως οι μπαχαλάκηδες αυτοί,  δεν ήταν παρά  οι δυνάμεις του... παρακράτους και της ...ασφαλίτικης παραεξουσίας. Κλείνοντας για μια ακόμα φορά, πεισματικά αυτιά και μάτια,  σε ένα φαινόμενο που ευνουχίζει κατά συρροήν και κατ΄εξακολούθηση, την κάθε ακηδευμόνευτη διαδήλωση σ΄αυτή τη χώρα. 
Φτάνοντας στο σημείο αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι, να κάψουν ζωντανά,  ακόμα και τρία νέα παιδιά στην Marfin Bank,  πριν από έναν χρόνο και μερικές εβδομάδες. 
Παιδιά,  που τόλμησαν να... εμφανιστούν στη δουλειά τους,  σε μια μέρα γενικής  απεργίας. Μην μπορώντας ίσως να βγάλουν βιοποριστικά  τον μήνα, χάνοντας από το μηνιάτικό τους,  ένα και δύο και τρία και πέντε ημερομίσθια...Και με την μία κοπέλα από τα αθώα εκείνα θύματα, κυοφορούσα.

Για την σημειολογία πάντως της  προχθεσινής  Ιστορίας: Η αστυνομία προχώρησε σε καμιά τριανταριά συλλήψεις.  Και κανείς από τους συλληφθέντες,  δεν ήταν με τη... βούλα  παρακρατικός ή ασφαλίτης. Και για το υστερόγραφο αυτής της  ιστορίας: Οι ...παρακρατικοί,  "μακέλεψαν" για μια ακόμα φορά,  δύο ...κρατικούς αστυνομικούς.  Απ΄την υποτιθέμενη αντίπερα όχθη της εξουσίας. Στέλνοντάς τους στα νοσοκομεία. Τον έναν με κομμένο δάχτυλο και τον άλλο με ανήκεστα προβλήματα ακοής!

Με μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ,  να κάνει ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με τις γνωστές του ίσαμε τώρα στάσεις...ζωής.  Καταγγέλλοντας καθαρά και με θάρρος ( κι όχι ...καταδικάζοντας,  κατά πως κακομάθαμε  από τα κόμματα να εκφραζόμαστε από τα μαθητικά μας ακόμα χρόνια.  Λες και είχαμε είτε ως μεμονωμένοι πολίτες είτε  ως συνδικαλισμένοι φορείς και την αντίστοιχη δικαστική εξουσία, όχι απλά να δικάσουμε μα να... καταδικάσουμε ) αυτά τα φαινόμενα.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό  η  κυβέρνηση  φυλλοροούσε  ώρα με την ώρα,  εξαντλώντας με απίστευτη ταχύτητα το πολιτικό της κεφάλαιο. Σημαντικότατο κεφάλαιο  με το οποίο την προίκισαν 2ο μήνες μόλις νωρίτερα οι πολίτες.  Και να βρίσκεται μέσα σε λίγες εβδομάδες, σε μη αναστρέψιμη καθοδική πορεία, φτάνοντας με γεωμετρική πρόοδο  στο απόλυτο κενό. 
Αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά,  πως το πολιτικό οικοσύστημα στην Ελλάδα,  είναι ...δομημένο μονάχα  για παρελάσεις και πανηγύρια. Και σπανιότατα για να αντιμετωπίζει τις κρίσεις.   Για τις οποίες στο κάτω-κάτω εκλέχτηκε. 

Κατά μείζονα δε λόγο, τις εθνικές κρίσεις. Όπου το πολιτικό οικοσύστημα, δείχνει μονίμως  αιφνιδιασμένο, γυμνό, ανευ προγράμματος και ανευ ενός στοιχειώδους  εθνικού συνταγολογίου.
Δεν είναι τυχαίο  άλλωστε,  πως τα όσα η χώρα κέρδισε διαχρονικά με το αίμα και τις θυσίες των στρατευμένων και επιστρατευμένων  παιδιών της,  τα έχασε -ή και της αμφισβητήθηκαν συν το χρόνω-  από πολιτικές πράξεις.  Και το ακόμα  χειρότερο,  από πολιτικές παραλείψεις. Μιας ορθολογιστικής   διαχείρισης αυτών των πολεμικών ...λαφύρων.  Από την μετέπειτα μεταφορά στην καθομιλουμένη των κατακτήσεως, με τη γλώσσα  της πολιτικής εξουσίας. 

Διά ταύτα: Ώρα και  για το ταμείο της εβδομάδας:


* Τα γκάλοπ του Σαββατοκύριακου (που εκ των πραγμάτων,  δεν πρόλαβαν να αποτυπώσουν την απήχηση του ανασχηματισμού στο λαό) δείχνουν την έτι περαιτέρω απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ,  από την εκλογική του βάση. Ή  για να ακριβολογούμε,  την έτι περαιτέρω απομάκρυνση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από το ΠΑΣΟΚ. Με το ερώτημα στις αντίπερα όχθες του ΠΑΣΟΚ να μετεξελίσσεται σε γόδριο δεσμό:  ποιός τελικά από το ΠΑΣΟΚ είναι-και δεν μοιάζει απλά- ΠΑΣΟΚ!


* Εκείνο που θα ....λάβει υπ' όψιν  του και τα δεδομένα αυτού του ανασχηματισμού πάντως -και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί του αποτελέσματος,  μιας και δεν έχει αλλάξει το παραμικρό  για την πάρτη του,  εκτός από μερικά πολιτικά...γλυκόλογα,  του νέου τσάρου της οικονομίας στα οικονομικά του αδιέξοδα- είναι το κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες.


* Η Νέα Δημοκρατία τύποις, βγαίνει κερδισμένη από τα γκάλοπ.  Τύποις κερδισμένη μόνο ωστόσο. Γιατί στην ουσία,  δεν  τρυγάει, παρά μόνο το 1/3 της φθοράς του ΠΑΣΟΚ. Με τον δικομματισμό,  να μην πιάνει ούτε τη βάση του 50% και σ΄αυτές τις δημοσκοπήσεις.


* Ο λαός,  στα ίδια-ή και σε κάποια προηγούμενα- γκάλοπ συνεχίζει σε ποσοστό 70% να μη θέλει εκλογές. Αλλά να απαιτεί-υπομονετικά για την ώρα-  την διακυβέρνησή του! Συνεπώς,  η εκλογολογία από τα μικρά κόμματα - και εσχάτως κι από την Νέα Δημοκρατία- "σκουντουφλάει" στην άρνηση του λαού. 
Ο οποίος βλέπει σαφώς μακρύτερα και πολύ καθαρότερα, από τα κόμματα μη κυβερνητικές οργανώσεις. Και αντιλαμβάνεται,   πως κατά πως τα κατάφεραν οι πολιτικοί,  δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, μήτε  με τις εκλογές. 
Κινδυνεύοντας συν τοις άλλοις, να συρθούμε σε μια καταστροφική ακυβερνησία.  Κι όσο κι αν ακούγεται αιρετικό από κάποιους,  η πλειοψηφία του λαού δεν θέλει,  μήτε τη βουλή να κάψει, ούτε τους πολιτικούς να εξανδραποδίσει. 
Αφού μοιραία κάποιοι, θα  πρέπει να μας κυβερνήσουν τέλος πάντων και την επόμενη ημέρα. Το αν θα λέγονται πολιτικοί, ή τεχνοκράτες, ή κοινής αποδοχής κυβερνήτες, ή όπως διάολο θέλουν να λέγονται,  ελάχιστη σημασία έχει.  Με τον άλφα ή βήτα τρόπο, κι αυτοί  θα παίρνουν αποφάσεις.  Ο λαός στις πλατείες  πάντως το ξεκαθάρισε: Τραπεζίτες και στρατιωτικούς δεν θέλει επ ουδενί...

*Τώρα το  αν και κατά πόσο νομιμοποιούνται οι μηδενιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις να αυτοανακηρύσσονται σε αποκλειστικούς αντιπροσώπους του λαού, μιλώντας μάλιστα και  εξ ονόματός του,  το δείχνουν ξεκάθαρα οι προθέσεις των ανώνυμων συγκεντρωμένων, από την πρώτη κιόλας στιγμή: 
"αφήστε μας μόνους μας και με εσάς κόμματα και συνδικαλιστές,  μακριά από εμάς" ήταν η ρητή εντολή του κινήματος των πλατειών. Μέσα από το δικό τους μέσον το διαδίκτυο.


* Μήτε το ....υποκίνημα του "δεν πληρώνουμε το δημόσιο χρέος",  που δραστηριοποιείται μέσα στο κίνημα των αγανακτισμένων,  δεν βρίσκει την απήχηση που θα περίμενε. Η χώρα αυτή πτώχευσε πέντε φορές μέχρι τώρα. Και κάθε φορά,  ξεπλήρωσε τα χρέη της. Με βαρύτατα τιμήματα είναι αλήθεια. 
Αλλά κανείς Έλληνας δεν θα αισθανόταν περήφανος,  ζώντας σε μια χώρα "μπαταξή" . Που θα αρνιόταν τις υποχρεώσεις της. Και θα μετέτρεπε συλλήβδην σε μπαταξήδες και τους κατοίκους της. Οι συγκεντρωμένοι θέλουν να τιμωρηθούν όσοι μας οδήγησαν εκεί . Και εγγυήσεις πως αυτό δεν θα ξανασυμβεί. Και να τους πουν την αλήθεια απαιτούν. Όσο σκληρή κι αν είναι αυτή. Και να τους δώσουν ένα ειλικρινές χρονοδιάγραμμα. Και  ένα όραμα και μια ελπίδα.


* Με την Νέα Δημοκρατία (πιάνοντας και το σφυγμό της πλειοψηφίας του λαού)  να δηλώνει πιο τολμηρή σε αποκρατικοποιήσεις (μην έχοντας είναι αλήθεια και τις αντίστοιχες ...δουλείες,  δίκην ανοιχτών επιταγών, σε   εργατοπατέρες και διορισμένα στο δημόσιο "σπλάχνα" και "καδριές" ) και οδηγώντας μερικές χιλιάδες αργόσχολους του δημοσίου σε πληρωμένη (για κάποιο πεπερασμένο χρονικό διάστημα ωστόσο) αργομισθία,  είναι προφανές πως "καλύπτει" καλύτερα τους... δανειστές μας. Που την πιέζουν ανεξήγητα-παίζοντας σαφώς χαρτί ΠΑΣΟΚ- για συναίνεση εδώ και τώρα. Στο  αποτυχημένο μοντέλο κατά τα άλλα  ΠΑΣΟΚ. Οποία αντίφαση!!! Είναι σαν να ζητάς να κάνει τεστ... DNA μια λεχώνα μάνα στο μαιευτήριο, για να αποδείξει πως το παιδί που μόλις γέννησε, είναι δικό της! Παράλογα πράγματα!
Οι οποίοι  δανειστές  πάντως, ποτέ δεν μας είπαν,  κάντε  ντε φάκτο αυτό. Αυτοί είπαν χρωστάτε τόσα, πείτε μας, πότε και  πως θα μας τα εξοφλήσετε. Και κάθε που το Υπουργείο Οικονομικών πρότεινε ή απέσυρε κάποιοι εισπρακτικό μέτρο, οι δανειστές απλά ζητούσαν ένα ...ισοβαρές και ισοδύναμο εισπρακτικό μέτρο.  Το οποίο πρόθυμα  έριχνε στο τραπέζι ο  αλήστου μνήμης πρώην-και πολύ το καθυστερήσαμε αυτό το "πρώην"- τσάρος της οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Μένει  στον οικονομολόγο Σαμαρά να αποδείξει πως τα φορολογικά  μέτρα ελάφρυνσης των οικογενειακών προϋπολογισμών,  όντως θα καταλήξουν στην ανάπτυξη και το ζέσταμα των αγορών. Κι όχι στις τράπεζες της Ελβετίας.

Αυτό είναι το ειδησεογραφικό  σκαρίφημα της τελευταίας ελληνικής εβδομάδας. Αν και κατά πόσον είναι και αντικειμενικό, η συνέχεια και οι αποκαλύψεις των "στιγμών" των πρωταγωνιστών που συν το χρόνω θα μάθουμε,  θα το δείξει. Για την ώρα απλά το καταγράφουμε. Στην Ιστορία.