-Αλέξανδρε, πάρε το φακό σου απ' τα μάτια μου και βρες άλλο τρόπο να σκοτώσεις την ώρα σου. Είμαι πτώμα από την κούραση και θέλω να κοιμηθώ.
-Xιχιχιχιχοχοχοχαχαχαχα....
-Αλέξανδρε είπα, με μια ακόμα βλακεία σου, τέρμα το κάμπινγκ και η ελεύθερη κατασκήνωση. Tα μαζεύουμε αυτή τη στιγμή και γυρνάμε σούμπιτο στη μάνα σου. Παιδιά χωρισμένων γονιών σου λέει μετά....
-Xιχιχιχιχοχοχοχαχαχαχα....
Αυτό το τσιριχτό γέλιο, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στηρίχτηκα στον δεξιό μου αγκώνα κι ετοιμάστηκα να σηκωθώ για να τον πάρω στο κυνήγι.
Nτόγκκκκκκκκκκκκκκκκκκκκ· μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι κοπανώντας το κεφάλι μου σε κάποια μεταλλική γάστρα που ήταν από πάνω του, βλέποντας όλους τους γαλαξίες του σύμπαντος κόσμου, να λαμπιρίζουν στα μάτια μου. Το τσιριχτό του γέλιο, αντήχησε, υποχθόνιο πλέον μέσα στα τύμπανά μου.
-Xιχιχιχιχοχοχοχαχαχαχα....
Ένα απαλό πράσινο φως, φώτιζε τώρα το πρόσωπό μου που μετατρεπόταν αργά και με τέμπο σε πορτοκαλί. Διάβολε, εμείς τέτοιον …ΛΟΑΤΚΙ φακό δεν είχαμε. Που στο καλό του τον ‘κονόμησε το τέκνο; Δυο ατσάλινα -στην κυριολεξία- χέρια με άρπαξαν από τους ώμους και με ανακάθισαν, σαν πούπουλο στη θέση μου. Πάγωσα σύγκορμος. Aυτή η τανάλια, μόνο με τα χέρια του Αλέξανδρου δεν έμοιαζε...
για τη συνέχεια "κλικ" στον σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου