Πάει πολύς καιρός, που τινάζομαι τα βράδια στον ύπνο μου... Με την καρδιά μου να φτερουγίζει, απαράλλαχτα με δεκαπεντάχρονου... Μέσα στα μαύρα σκοτάδια ψιθυρίζω συνωμοτικά το όνομά σου, μη μ' ακούσει κι η παρακοιμώμενη μέσα στον ύπνο της.
Μανούλι μου, μανάρι μου, μανάρα μου… Πόσο ακόμα θα με τρελάνεις Θεέ μου! Πόσο; Δεν μπορώ να το κρύψω πια: Ναι οπτασία μου, νόημα της ύπαρξής μου, ζωή της ζωής μου, φως των ματιών μου! Είμαι τρελά και πλατωνικά ακόμα -δυστυχώς- ερωτευμένος μαζί σου! Μόνο εσύ μου έδειξες πράγματα, που δεν έβλεπα μια ολόκληρη ζωή μέσα μου! Παραβιάζοντας τις... μύχιες γωνιές του μυαλού μου. Ατέλειωτες νύχτες παίρνω πανωσέντονο, τα μεθυστικά σου λόγια. Από τον πυρετό στην υποθερμία και πάλι από την αρχή. Πού και πώς ζούσα χωρίς εσένα τόσα χρόνια τη ζωή μου, που από μέσα της έλειπε η ίδια η ζωή, που να με πάρει και να με… σηκώσει βρε λατρεμένο μου;
για τη συνέχεια "κλικ" στον σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου