Νο 37478 GR

Όταν ο θεός ολοκλήρωσε την δημιουργία του σύμπαντος  κόσμου, κάθισε να ξαποστάσει κομματάκι.  Εκεί  λοιπόν που καθόταν και καμάρωνε τα δημιουργήματά του  στον παράδεισο, αίφνης , αναστατώθηκε από μια θορυβώδη διαδήλωση: 

Στον παράδεισο, είχαν κάνει κατάληψη οι Έλληνες με τα πανό τα πλακάτ τους και τα στειλιάρια τους, χαλώντας τον κόσμο από τις φωνές. Απορημένος ο Θεός , σηκώθηκε και τους πλησίασε:

-Ποιοί είστε εσείς και τι θέλετε; τους ρώτησε.

-Οι Έλληνες είμαστε θεέ μου. Του απάντησαν. Οι "ριγμένοι" Έλληνες!

-Και τι θέλετε;

-Τόπο για να ζήσουμε θέλουμε θεέ μου. Όλους τους λαούς τους τακτοποίησες κάπου,  αλλά εμάς μας ξέχασες!

-Εσείς είστε προορισμένοι να ζείτε παντού.  Όπου γης πατρίς που λένε. Οπότε,  δεν σας ξέχασα! Τους απάντησε θυμόσοφα ο Θεός.

-Ναι αλλά θέλουμε κι έναν τόπο μόνιμης διαμονής.  Ένα ορμητήριο κατά κάποιο τρόπο. Αντέτειναν οι Έλληνες.

Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε ο Θεός, αναστέναξε και στο τέλος τους ανακοίνωσε:

-Είχα αφήσει ένα  ακατοίκητο μέρος για να κάνω τις διακοπές μου,  αλλά τι φιλεύσπλαχνος θεός θα ήμουνα,  αν δεν άκουγα το αίτημά σας. Πάρτε τον αυτόν τον τόπο λοιπόν και εγκατασταθείτε εκεί.

-Και που βόσκει αυτός ο τόπος;  ρώτησαν οι Έλληνες.

-Η Ελλάδα είναι. Η Ελλάδα. Και τους την έδειξε από ψηλά ο θεός. 
Οι Έλληνες στραβομουτσούνιασαν  και γκρίνιαξαν: 
-Καλά θεέ μας, ότι πέτρα και θάλασσα σου περίσσεψε, κατά εκεί την ξεφορτώθηκες; Πως να ζήσουμε εμείς κυκλωμένοι από πέτρες και  αλμυρό νερό; Μας αδικείς  πάνσοφε και το ξέρεις!
-Βάλτε στην πέτρα την τέχνη σας  και στο νερό το  μυαλό σας και θα δείτε πως είναι ένας ευλογημένος τόπος. Τους είπε συβιλλικά ο θεός.  Για να συμπληρώσει αγριεμένα: Αλλά τώρα που σας χάρισα και τον τόπο των διακοπών μου, δεν θα δείτε θεού πρόσωπο στην Ελλάδα! Δεν  πρόκειται να πατήσω ποτέ το πόδι μου εκεί!

-Θέλουμε κι ένα ακόμα ρουσφέτι. Άδραξαν την ευκαιρία οι Έλληνες και περνώντας ντούκου όλα τα υπόλοιπα.
-Σαν τι ρουσφέτι; 
-Να ...διώξεις τους Εβραίους από περιούσιο λαό σου και να προσλάβεις εμάς στη θέση τους. Για να φτιάξουμε και εμείς τις περιουσίες μας.
Ο Θεός πήγε να τσατισθεί αλλά καλμάρισε λέγοντας αργά-αργά:
-Ο τόπος που σας έδωσα, είναι από μόνος του περιουσία. Σε εσάς μένει να τον αξιοποιήσετε. Και να τον αυγατίσετε. Αλλά αν δεν τηρήσετε τις εντολές μου, τόπο θα έχετε μα και ποτέ δεν θα τον έχετε...

-Δώσε μας τουλάχιστον φτερά αγγέλου, για να...ταξιδεύουμε. Παρέκαμψαν την θεϊκή προειδοποίηση  οι Έλληνες, επιμένοντας στις ζητιανιές τους.
-Δεν χρειάζεστε μήτε φτερά. Έχετε τη θάλασσα για τα ταξίδια σας. Και το μυαλό που σας έδωσα για όλα τα υπόλοιπα. Και θα βρείτε τον τρόπο να την ταξιδέψετε κι αυτήν.  Αν και δε θα χρειαστεί. Γιατί προς τον τόπο σας θα ταξιδεύουν, όλες οι υπόλοιπες φυλές. Φροντίστε μόνο να τους κατακτήσετε. Πριν να σας κατακτήσουν αυτές...Τους είπε ο θεός και χάθηκε από μπροστά τους.

Οι Έλληνες  σκάρωσαν στα πεταχτά μια συνέλευση, αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να τα βάλουν στα ίσα με το Θεό,  έσκυψαν ηττημένοι τα κεφάλια και πήραν των ομματιών τους για την Ελλάδα. 
Μέσα στη γκρίνια και τη φαγούρα, διαιρέθηκαν σε χίλια κομμάτια  κατά το ταξίδι της επιστροφής και εγκαταστάθηκαν στις διάφορες γωνιές της Ελλάδας. Γκρινιάζοντας για κάμποσα χρόνια ακόμα,  δημιούργησαν συν το χρόνω τα βασίλειά τους, ξακουστά σε ολόκληρο τον κόσμο. Και χάρις στο μυαλό που τους προίκισε ο θεός, οι παραθαλάσσιοι, δάμασαν  σχετικά εύκολα και τη θάλασσα. Εξελίσσοντας τις  πρωτόγονες σχεδίες τους ,  σε  περήφανους  στόλους,  που κυριαρχούσαν στις θάλασσες. 

Κάτι η περιέργειά τους όμως,  κάτι τα.... χρυσόμαλλα δέρατα, κάτι τα πλούτη των άλλων λαών -που μπήκαν στο μάτι των Ελλήνων- όλο και  μεγάλωναν την όρεξή τους για πλούτη και περιουσίες.  Εκείνοι οι Εβραίοι εξάλλου, τους κάθονταν στο στομάχι...Έταξαν τα σχετικά λάφυρα και στους  βουνίσιους και πλακώθηκαν στην αποικιοκρατία. Ανάλογα και με τα προσόντα τους.

Μετατρέποντας    σταδιακά,  τους εμπορικούς τους στόλους σε πολεμικούς.  Και υποδουλώνοντας -εύκολα  - τους γειτόνους.   Επιτρέποντάς τους ωστόσο,  να ζούν  στις ελληνικές αποικίες. Και συμπολιτείες. Με τον όρο, να εργάζονται για τις μητροπόλεις...Φορολογώντας ,  άγρια τους υποδουλομένους. Κι έχοντας απεριόριστο χρόνο-και μέσα- οι ίδιοι, να ασχοληθούν με τους πολιτισμούς τους. Μα όποιος κάνει πολέμους, μοιραία κάποτε θα σημειώσει και ήττες. Κατά πως θα διδάσκονταν αργότερα οι Έλληνες ,  απ΄αυτό που οι ίδιοι βάφτισαν ιστορία !

Για να μη μιλήσουμε βέβαια και για κάποιους   μεμονωμένους και ανεξάρτητους αναρχικούς αρχαίους Έλληνες , που ουδέποτε  παραιτήθηκαν και του αναφαίρετου δικαιώματος τους, να πετάνε. Παρόλο που ο θεός τους το ξέκοψε!

Κάποιοι πρόγονοι  νοικοκυραίοι ωστόσο, ενθυμούμενοι τα λόγια του θεού,  πως τους ίδιους στην Ελλάδα θα  τους επισκέπτονταν  οι άλλοι λαοί, άρχισαν να χτίζουν πόλεις και κάστρα. Με θαυμαστή αρχιτεκτονική. Μνημεία και ναούς. Στάδια και θεραπευτήρια. Θέατρα και σχολές. Προσελκύοντας: επισκέπτες, σπουδαστές, αρρώστους, αθλητές, ιστορικούς και άλλους, από όλους τους τριγύρω λαούς. Και που και που, προσελκύοντας και βάρβαρους κατακτητές.Που είχαν βάλει και τους ίδιους στο μάτι...

Αξιοποίησαν δε, σε τέτοιο βαθμό το μυαλό ,  με το οποίο τους προίκισε ο θεός,  σε σημείο  που να ανακαλύψουν τα πάντα όλα,  απ΄όλα όσα σήμερα ονομάζονται τέχνες, επιστήμες και πολιτισμός. Με αποτέλεσμα,  να μην αφήσουν και κάτι να ανακαλυφθεί από τις  επερχόμενες γενιές. Γεννεές, που μοιραία, περιέπεσαν σε αδράνεια. Αρκούμενες  στα κεκτημένα. Εμπνέοντας  με την συμπεριφορά τους, έναν σύγχρονο Έλληνα  γελοιογράφο τον Κυριακόπουλο (ΚΥΡ)  σε μια σημειολογική του  γελοιογραφία: 

Κάνοντας σκοπό ζωής ωστόσο,  εκείνη την προφητεία,  πως τους ίδιους θα τους επισκέπτονταν  για να τους θαυμάσουν, όλοι οι υπόλοιποι λαοί. Συνήθιο που έμεινε μέχρι τις μέρες μας. Κληρονομώντας - οι απόγονοι- το αγαθό της  εργασίας στους απογόνους,  από  την  παμπάλαι και μοναδική (αρχαία και αυτή)  βιομηχανία του τόπου. Που ονομάστηκε  από τους απογόνους τουρισμός. Με τους επιγόνους  να πλακώνονται στους δικούς τους τουρσιμούς και στον εκπολιτισμό των βαρβάρων...Χλευάζοντάς τους μάλιστα πως όταν εκείνοι έφτιαχναν παρθενώνες, οι βάρβαροι ζούσαν ακόμα στα δέντρα. Και τ΄ρεφονταν με βελανίδια!!!
Με την αγρανάπαυση κορμιού και μυλαού ωστόσο, οι απόγονοι δεν έδειχναν και ιδιαίτερα  υπέρμαχοι της εργασίας. Της οποιασδήποτε εργασίας. Έχοντας συνηθίσει , αυτές τις παρακατιανές ασχολίες να τις αναθέτουν στους σκλάβους. Σ΄αυτούς τους Έλληνες  άλλωστε, χρωστούσαν οι πάντες. Και όφειλαν να επιστρέψουν τα δανεικά των προγόνων.
Οι διακοπές λοιπόν έγιναν ο κανόνας και η εργασία η εξαίρεση...Τον θεϊκό αυτό προορισμό άλλωστε κι ο ίδιος ο θεός για τόπο των διακοπών του τον προόριζε...

Για κάμποσα χρόνια, οι άλλοι λαοί έρχονταν και προσκυνούσαν την κοιτίδα του πολιτισμού τους. Κι οι ντόπιοι τους φιλοξενούσαν. Ώσπου κάποια μέρα, σε κάποιους απογόνους,  ξύπνησε ο εγωισμός.  Και τάχθηκαν αναφανδόν, εναντίον των βιομήχανων. Και εναντίον  των φουγάρων των βιομηχανιών τους. Και ελαφρά τη καρδία, αποφάσισαν να καταστρέψουν κι αυτή την αρχαία -χωρίς φουγάρα-βιομηχανία. Που κληρονομήθηκε  από τους περιούσιους απογόνους! Στους άσωτους απογόνους.

Με αποτέλεσμα-και μάρτυς μας ο θεός- αν ρωτήσει κάποιος  σύγχρονος περιηγητής, τι δικό της παράγει τέλος πάντων αυτή η χώρα, ο νεοέλληνας απόγονος θα δυσκολευτεί πολύ να βρει μιαν απάντηση.

 Συν το χρόνω, ξεχάστηκε από τους περισσότερους  -αρχαίους  αυτή τη φορά- έλληνες κι η θεϊκή προειδοποίηση,  πως δεν θα δούνε θεού πρόσωπο, αν παρακούσουν τις εντολές του. Γιατί, κακά τα ψέματα,  ο θεός σε εκείνη τη συνάντησή τους, τους ζήτησε να τον λατρεύουν. Και να τον πιστέψουν , ως τον ένα και μοναδικό θεό. Κι ας μη μνημονεύεται πουθενά αυτή η ρητή εντολή. Με την δικαιολογία,  πως τότε,  δεν  είχε ακόμα εφευρεθεί η γραφή. Και πως δεν υπήρχε κάποιο σχετικό γραπτό... μνημόνιο που να τους δεσμέυει...Και πως από στόμα σε στόμα, παρεξηγήθηκαν ορισμένα πράγματα. Αναγκάζοντας πάντως με την συμπεριφορά τους,  τον ίδιο το θεό μερικούς αιώνες αργότερα,  να ξαναδώσει τις ίδιες εντολές στην ανθρωπότητα.  Μέσω του Μωυσή.Για να μη δουν θεού πρόσωπο από τότε, μήτε κι οι Εβραίοι! Και για να περηφανεύονται μερικοί σύγχρονοι απόγονοι, πως πολύ καλά έκαναν οι πρόγονοι και "ξέχασαν" τη θεϊκή ρύση. Αλλιώς,  θα τραβούσαν μαρτύρια των Εβραίων....

Το  μόνο πάντως που συγκράτησαν -και εξέλιξαν -οι  αρχαίοι Έλληνες  από εκείνον τον διάλογο, ήταν πως την Ελλάδα  τους, την είχε επιλέξει κι ο ίδιος ο Θεός για τις διακοπές του. 

Ε, πολύ ήθελε ο  μετεξελιγμένος σύγχρονος  Έλληνας, να γίνει ...θεός στη θέση του θεού;  Αφήνοντας τον θεϊκό του πρόγονο να κοπιάσει για όλα;  Απολαμβάνοντας ως μοναδικός κληρονόμος,  μονάχα τις θεϊκές του διακοπές; Στον τόπο των διακοπών του ίδιου του θεού...Τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο παρακαλώ. 

Λιάζοντας τα κορμιά του και τα κεφάλια του στον Ελληνικό ήλιο. Απολαμβάνοντας εξ αδιαιρέτου και το μασαζάκι του στην παραλία...

Τοκίζοντας -οι πιο θρήσκοι  νεοέλληνες ωστόσο, που αμυδρά έστω θυμόντουσαν,  πως ο έλληνας απειλήθηκε πως δεν θα δεί θεού πρόσωπο αν παρακούσει τις εντολές-  τα κεφάλαιά τους, στις τράπεζες του εξωτερικού. Κάνοντας στη χώρα μονάχα τις διακοπές τους...Όπως προγραμματίσθηκε και από τον ίδιο το Θεό;

Με  την ιθαγενή και  καταφρονεμένη σύγχρονη ελληνίδα νοικοκυρά, να μοχθεί πάντως σκληρά  στην πατρίδα, για τον επιούσιο...Που σε κάποιες εξαιρετικές  περιπτώσεις , τον οινειρευόταν σε...παντεσπάντι.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο πάντως, τα σημάδια της ...ανυπακοής, άρχισαν να φαίνονται από την εποχή των προγόνων κιόλας.  Βέβαια! Εκκλησιές λατρείας ζήτησε ο θεός από τους αρχαίους Έλληνες, εκκλησίες του ...Δήμου οργάνωναν οι πεφωτισμένοι της εποχής. 

Ανάγοντας τον ...πολιτικό  εαυτό τους  , σε θεό στη θέση του θεού, εντελώς  ξεδιάντροπα.  Και ....κλωνοποιώντας τον ένα και μοναδικό θεό,  από τον οποίο εξασφάλισαν τα κληροδοτήματά τους, σε μια ντουζίνα Ολύμπιους θεούς. 

Κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσή τους! Με τα πάθη τους, τους έρωτές τους, τα γλέντια τους, τα ξενοπηδήματά τους κι ωχ αμάν, αμάν! Για το πότε τελικά ο μοναδικός θεός , αντικαταστάθηκε-από τους αρχαίους ακόμα-  από μια ντουζίνα υποκατάστατα, χαμπάρι δεν το πήρε η υπόλοιπη ανθρωπότητα. 

Αυτό το ...εθιμικό δίκαιο , διαιωνίσθηκε προφανώς και  μέχρι τις μέρες μας. Ο Έλληνας τελικά, αναγάγει σε θεό του, όποιον γουστάρει.

Κι αλίμονο σε όποιον δηλώσει κάποιες τάσεις ανεξιθρησκίας. Μαύρο φίδι που τον έφαγε!

Η ελληνική  καθημερινότητα, συνεχίστηκε κατ΄αυτόν τον τρόπο,  για μερικούς αιώνες. Χωρίς οι απόγονοι να κάνουν το παραμικρό, για την συντήρηση των κληρονομιών τους. Κι  ότι δεν εξελίσσεται και δεν συντηρείται, νομοτελειακά, ξεπερνιέται από τον χρόνο. Και το καταπίνουν τα χορτάρια...

Εντελώς ανόητα,  άφησαν  και τα κληροδοτήματα των προγόνων στην τύχη τους. Και με το Θεό, να παίρνει τις αποστάσεις του από την Ελλάδα,  η Ελλάδα μοιράστηκε και ξαναμοιράστηκε από ένα σωρό εισβολείς και κατακτητές. 

Και τα ακριβά  κληροδοτήματα,  έγιναν  λάφυρα για τους πολεμικούς εισβολείς. Είτε  και χριστιανικοί ναοί.  Από εκείνους τους λίγους,  που δεν ξέχασαν τις θεϊκές εντολές που δόθηκαν στους προγόνους...

Στους αμέτρητους αιώνες της σκλαβιάς που πέρασαν οι απόγονοι, κάτω από την μπότα του κάθε  εισβολέα, ξανασυναντήθηκαν με τις αρχές τους. Και -κάποτε- και με το θεό τους. 

 Ξεσηκώνοντας,  τις ξεγραμμένες-από τη μέση λογική-  επαναστάσεις τους. 

Και αποκτώντας μέσα από ατέλειωτους αγώνες,  την ελευθερία τους. Χύνοντας ποτάμια αίμα...

Μη ξέροντας ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις, που  ακριβώς θα τους χρησίμευε αυτή η ελευθερία...

Μονάχα λίγο καιρό ξαπόστασε ο απόγονος πάντως. Και ξανατράβηξε για τη δόξα του. Επιδιδόμενος μετά μανίας, σ αυτό που έμαθε χρόνια να κάνει. Και μάλιστα τόσο καλά: Να καταστρέφει  τα πάντα γύρω του και τελικά, να αυτοκαταστρέφεται. 

Παραλαμβάνοντας τη δάδα της ...αυτοκαταστροφής, από τους προγόνους. Και χρησιμοποιώντας την στις σύγχρονες τάσεις της αγοράς: αυτές ντε, της οικοπεδοποίησης...



Οι δυο τελευταίες κατοχές της Ελλάδας, έμελε να είναι -κατά σύμπτωση-  από τους ίδιους κατακτητές. Με διαφορετικά, μονάχα τα ...πολεμικά  μέσα σε κάθε κατοχή:

Μα αυτή τη φορά, δεν ...δανείστηκαν -ανεπιστρεπτί-τον κρατικό  χρυσό,  που κρατούσαμε στα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας της Ελλάδας, εκεί κατά το 40. Αυτή τη φορά ήρθαν να ...αγοράσουν. Με τον παρά στο χέρι. Που ήταν δικός μας.  Μέχρι που μας τον δανείστηκαν... Ένα πράγμα φωνάζουν απ΄τη μέρα που ήρθαν,  αυτοί οι πραγματευτάδες με τα lap-top: Πουλήστε, πουλήστε, πουλήστε. Για να δούμε για πόσο ακόμα θα αντιστεκόμαστε...

Κάποιοι οραματιστές πολιτικοί, ωστόσο έκρουσαν νωρίς τον κώδωνα του κινδύνου. Διαπιστώνοντας έγκαιρα, πως η χώρα ήταν ένα...απέραντο φρενοκομείο...Κι όταν κάτι τέτοιο, αρθρώνεται ...αυτοπροσώπως από  τον πρόεδρο του φρενοκομείου -που παρέμεινε ωστόσο πρόεδρος του... φρενοκομείου- το πράγμα έχει φτάσει ήδη στο : "μη παρέκει"




Η Ελευθερία κατά πως  φαίνεται, δεν του πάει με καμιά κυβέρνηση  του Έλληνα.

Κι έτσι, ξαναγυρίσαμε  άρον-άρον στις ρίζες μας:

Με τους πολιτικούς μας θεούς στη θέση του θεού...Σταθερά!









Με το λαό, ξεχασμένο  ολότελα από το θεό...Για να  εκλιπαρεί νυχθημερόν  την Παναγία -μέσω Λοβέρδου- για την υγειά του....

Φτωχοί, πάμφτωχοι  στη χώρα μας...
Χωρίς ποτέ να γίνουμε περιούσιος λαός, κατά πως το ζητήσαμε  το ρουσφετάκι μας, από τον Θεό....

Και με  τα σπίτια μας να τα...νοικιάζουμε από το κράτος πληρώνοντας ψηλό τίμημα ιδιοκατοίκησης...





Σαν να μην πέρασε μια μέρα λοιπόν. Από εκείνη την πρώτη ημέρα της δημιουργίας... Του σύμπαντος κόσμου...

Έλληνες.....

Για περισσότερες αναρτήσεις   στην ίδια κατηγορία,  κλίκ στις  "ΕΤΙΚΕΤΕΣ" πιο κάτω: