Συμπληρώθηκε κιόλας ο πρώτος χρόνος, της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά, καλύφθηκε το 1/4 της θητείας της εκλεγμένης κυβέρνησης. Θεωρητικά ωστόσο. Γιατί πρακτικά, καμιά κυβέρνηση εδώ που τα λέμε, δεν ολοκλήρωσε την 4ετία της. Πάντα κάποιο...εθνικό θέμα "προέκυπτε" και οι εκλογές γίνονταν πρόωρα.
Στο επετειακό αυτό αφιέρωμα είναι πολύ χρήσιμο, να ξαναθυμηθούμε, τους σταθμούς του βίου και της πολιτείας: της σοσιαλιστικής μας κυβέρνησης, της κυβέρνησης της τρόικας, καθώς επίσης και της αυτοαναγορευμένης κυβέρνησης του δρόμου: του ΠΑ.ΜΕ.
Και επειδή ο πολύς κόσμος-πλην της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ- πιστεύει πως αυτή η χώρα δεν προήλθε από παρθενογένεση από το 2004 μόλις και μετά, εμείς θα τραβήξουμε τη γραμμή στο 2001. Πραγματική γραμμή αυτή. Κι όχι νοητή. Κι όταν η χώρα με μια απόφαση σταθμό, μπήκε στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση. (ΟΝΕ) Με το σπαθί της, είτε και με το σκούντημα. Της Goldman Sachs.
Επί Σημίτη του πρώτου! Μια Ευρώπη που απομακρύνθηκε με ταχύτητες φωτός από τις αρχέγονες προδιαγραφές της Ευρώπης των λαών και των πολιτισμών, λειτουργώντας κυνικά και απροκάλυπτα, ως μια ακόμα Ανώνυμη Οικονομική Εταιρεία.
Τώρα τι σκατά το θέλαμε το ευρώ, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Μια χαρά ήμασταν στη δραχμούλα μας, την υποτιμούσαμε όποτε θέλαμε, καθορίζαμε εμείς τις ανταγωνιστικότητές μας, κόβαμε πληθωριστικό χρήμα και με μια κουβέντα, δεν υποτιμούσαμε τουλάχιστον την νοημοσύνη μας. Το αποτέλεσμα μια δεκαετία μετά, είναι πως το ευρώ κατάντησε για τη χώρα μπούμερανγκ και απειλεί να την πνίξει.
Ιστορικά και λίγο πριν την είσοδό μας στην ΟΝΕ ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης σφίγγει τα λουριά και συμμαζεύει κάπως τα ελλείμματα. Τα επιφανειακά ελλείμματα. Γιατί τα ελλείμματα που πήγαζαν από την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους μας, σιγόκαιγαν. Και ολοένα και θέριευαν. Κι ύστερα ήρθε ο Καραμανλής. Με όνειρα και προσδοκίες, επενδεδυμένες και στην δική του κυβέρνηση.
Με την θρυλική του δήλωση στου Μπαϊρακτάρη: "πως δεν μπορούν πέντε συντεχνίες και δέκα διαπλεκόμενα λαμόγια να φρενάρουν ολόκληρη τη χώρα" , πιάνει το σφυγμό γενεών και γενεών σ΄αυτή τη χώρα. Και είπαμε όλοι: "επιτέλους, εσένα θέλουμε" Πολύ σύντομα ο Καραμανλής διαπίστωσε πως οι συντεχνίες και τα λαμόγια ήταν και παρέμειναν οι πραγματικές κυβερνήσεις του τόπου.
Με τα-πολλαπλώς συκοφαντημένα από το ΠΑΣΟΚ της αντιπολίτευσης- ανοίγματά του στην Κίνα και τη Ρωσία και υπό την ακάματη παρακολούθηση ακόμα και των προσωπικών τηλεφώνων του από τη CIA, έβαζε και τους τίτλους τέλους στην πρωθυπουργική του-και ενδεχομένως πολιτική- του καριέρα. Απλά ανομήματα του Καραμανλή και των Υπουργών του, πλασσαρίστηκαν από τους επιτήδειους της δημοσιογραφίας ως εθνικά εγκλήματα! Και το ξετύλιγμα του κουβαριού άρχισε...Εντελώς συμπτωματικά!
Ο Καραμανλής προβοκαρίστηκε όσο ελάχιστοι πολιτικοί σ΄αυτή τη χώρα. Και αυτοτιμωρείται, περιπίπτοντας στην πολιτική αδράνεια.
Μα τα θέλει η ράχη του κι αυτουνού. Βέβαιαααα! Αντί να μιλήσει κοιτάζοντας το λαό στα μάτια, οχυρώθηκε πίσω από τη σιωπή του. Για το καλό της χώρας επίσημα... Γιατί προδόθηκε πολλαπλώς είναι η μόνη αλήθεια. Αλλά για όσο σιωπά, για άλλο τόσο θα απαξιώνεται. Και πρέπει να το συνειδητοποιήσει.
Η αποικοδόμηση της εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος στην κυβέρνησή του, ήταν ραγδαία. Κι η προβοκάτσια πήγαινε σύννεφο. Μια φιλική εκμυστήρευση σε δημοσιογράφο του ίδιου Καραμανλή "πως ένιωθε κουρασμένος και αηδιασμένος" κόπηε στο: "κουρασμένος" κι έγινε η αντιπολιτευτική σημαία πασών των ΜΜΕ.
Με τους στενούς του συνεργάτες, να λουφάρουν στα μετόπισθεν.
Από το ωσανά στο σταύρωσον! Ελλάδα είναι αυτή.
Συγγενείς και φίλοι, πετροβολούνε τον Καραμανλή. Ο αγώνας της ατομικής πολιτικής επιβίωσης είναι αδυσώπητος. Μα έλα όμως που η ιστορία επαναλαμβάνεται....
Η Ελλάδα-σύμφωνα και με τον πολιτικό της κανιβαλισμό- ρίχνει στον καιάδα τα παιδιά της. Όπως και τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού εξάλλου, μερικά μόλις χρόνια νωρίτερα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξαναλέμε.
Η Νέα Δημοκρατία περνάει στην πατροπαράδοτη φάση των ηττημένων των εκλογών, αυτήν της εσωστρέφειας. Και υπό το πρόσχημα της ενότητας, τα στελέχη της αποδύονται στην πεπατημένη της αλληλοεξόντωσης.
Η κυβέρνηση ορκίζεται μεν, δεν πέφτει με τα μούτρα στην ανασυγκρότηση της χώρας δε. Μοιάζει ζαλισμένη κι η ίδια από τον εκλογικό της θρίαμβο...Κι αυτόματα σχεδόν ξεκινούν και τα προβλήματα της κομματικής ταυτότητάς της.
Για τέσσερις ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές ο τόπος δεν ασχολείται - όπως θα ήταν και το λογικό- με την κυβέρνηση, αλλά με την αντιπολίτευση. Γιατί απλούστατα και η κυβέρνηση, με την... αντιπολίτευση ασχολείται. Παραγνωρίζοντας επιδεικτικά, πως η τύχες της χώρας είναι πλέον και στα χέρια άλλων.
Τα ανθελληνικά δημοσιεύματα στον ξένο τύπο, οργιάζουν.
Μα η κυβέρνηση, το χαβά της. Διαδηλώνοντας στα εξωτερικά για τις-κατά τα άλλα, συνηθισμένες σ΄αυτή τη χώρα αρχαιόθεν-συγκαλύψεις και τα μαγειρέματα των οικονομικών στοιχείων. Ευτελίζοντας και την υπόσχεση του Καραμανλή-πραγματική μέχρις αποδείξεως του εναντίου- στον αντικαταστάτη του πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου για την στήριξη της προσπάθειάς του. Για τη χώρα. Μόνο που ο Γ. Παπανδρέου, είχε άλλα σχέδια. Είτε και τα υιοθέτησε στη μέση της διαδρομής. ΚΙ όταν οι δανειστές μας - με το υπερβολικά αζημίωτο (επιτόκιο dδανεισμού 5% plus προοδευτικά) ζητούσαν παρεμπιπτόντως και αίμα...Κι όταν ως κυβέρνηση και παρά τις δεσμεύσεις σου, δεν διαθέτεις το παραμικρό σχέδιο εξόδου από την κρίση, τότε απλά υιοθετείς τα σχέδια των σωτήρων(;) σου.
Μέχρις ενός σημείου ωστόσο, αναμενόμενη κι αυτή η κυκλοθυμική πρακτική του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ απο τα κυβερνητικά έδρανα πλέον, έπαιρνε την άτυπη ρεβάνς του, της βλακώδους επίσης απογραφής στην Οικονομία του προηγούμενου τσάρου της, του Γιώργου Αλογοσκούφη! Απαξιώνοντας την εικόνα της χώρας-κι όχι των προηγούμενων μονάχα- και χάνοντας παραδοσιακούς φίλους.
Είναι εντελώς αφελής η άποψη, πως το ΠΑΣΟΚ δεν γνώριζε τα της οικονομίας. Φυσικά και ήξερε τα πάντα. Απλά του ήταν δύσκολο να αλλάξει προσωπείο μέσα σε μια μόλις εβδομάδα. Χάνοντας χρόνο που δεν του περίσσευε. Και δίνοντας χρόνο στους ντόπιους κερδοσκόπους , να φυγαδεύσουν κεφάλαια στο εξωτερικό . Και χρόνο στους ξένους κερδοσκόπους να οργανωθούν. Εναντίον της Ευρώπης και το ευρώ κυρίως. Με την Ελλάδα ως πρόσχημα και δούρειο ίππο!
Είχε πλήρη επίγνωση το ΠΑΣΟΚ λοιπόν για το τι παραλάμβανε στην οικονομία. Γιατί αν μια αντιπολίτευση βασίζεται στα λεγόμενα της οποιασδήποτε κυβέρνησης και δεν έχει τα δικά της στοιχεία και τις δικές της πηγές πληροφόρησης, τότε πολύ απλά δεν κάνει για κυβέρνηση. Παρ΄όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ το μόνο που φρόντισε να κάνει εγκαίρως είναι να μετακομίσει τις βασικές του υπηρεσίες. ΑΠό την Χαριλάου Τρικούπη (τ. πρωθυπουργού που έμεινε στην ιστορία για το : "δυστυχώς επτωχεύσαμε") στην Ιπποκράτους
Κάτω από αυτές τις συγκυρίες, μας προκύπτει μια κυβέρνηση, που το μόνο που ήξερε καλά, ήταν να αντιπολιτεύεται... Και μια αντιπολίτευση που ξέχασε πως περίπου αντιπολιτεύονται. Στριμωγμένη σε άμυνες και εσωστρέφειες. Σε μια στιγμή που θα έπρεπε κι η ίδια η αντιπολίτευση να βοηθήσει στο ξεσκάτισμα. Για τεράστιο μέρος του οποίου, ευθύνεται. Κι όχι κατά βάσιν με πράξεις, αλλά με παραλείψεις.
Για μια ακόμα φορά λοιπόν σ΄αυτή τη χώρα, βρέθηκαν τα λάθος κόμματα σε λάθος θέσεις. Στο ξεκίνημα της τετραετίας τουλάχιστον. Γιατί όταν το ΠΑΣΟΚ άρχισε να φουλάρει τις μηχανές, έκανε τόσα πολλά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, όσα περίπου δεν έκαναν οι κυβερνήσεις του τελευταίου μισού σχεδόν αιώνα. Προς τη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση, θα το δούμε στη συνέχεια.
Μιας και σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον, δεν είχαμε και με τι άλλο να ασχοληθούμε, ασχοληθήκαμε κατ΄αποκλειστικότητα, με την Νέα Δημοκρατία.
Σαμαράς και Αβραμόπουλος ενώνουν τις υπόγειες δυνάμεις της...Πολιτικής Άνοιξης και του ΚΕΠ , συμμαζεύουν στο δρόμο και τα απομεινάρια της Δημοκρατικής Ανανέωσης -που κάποτε ίδρυσε ο π. πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος- με τον Σαμαρά, να υπερισχύει στην κούρσα της διαδοχής.
Στέλνοντας τους δυο συνυποψήφιους του για...δενδροφύτευση στην αρχή,
και στην δημιουργία κομμάτων τους αργότερα.
Με τα επιτόκια δανεισμού της χώρας να εκτοξεύονται ανεξέλεγκτα στα ύψη, το ΠΑΣΟΚ ωθείται από τους εταίρους μας κατά βάσιν, στην οδυνηρή απόφαση να κυβερνήσει. Και οι οπαδοί του έκπληκτοι ανακαλύπτουν την μεγαλύτερη πλαστογραφία: μεταξύ της κυβερνητικής εντολής που του έδωσαν και της πράξης που βίωναν.
Η σκανδαλολογία, πλήττει σε σύντομο χρονικό διάστημα και το ΠΑΣΟΚ. Αποκαλύπτοντας πράξεις και παραλείψεις και του ίδιου, όταν ακόμα ήταν στην κυβέρνηση. Και ψήφιζε "τους νόμους περί ευθύνης Υπουργών" για παράδειγμα...
Τη θέση των συμβολαίων με το λαό, παίρνουν τα μνημόνια θανάτου ...εναντίον των φτωχών.
Κι η περιπέτεια του ΠΑΣΟΚ- αλλά κυρίως των πολιτών που το ψήφισαν- εκεί κατά το περασμένο Πάσχα, μόλις έχει δρομολογηθεί. Με την συνειδητοποίηση της θέσης μας. Ως έθνους. Και με καθυστέρηση έξι μόλις μηνών.
Υπερβολικά ή μη τα όσα επακολούθησαν, με τις πρέπουσες η μη αντιδράσες, στα όσα μας επιβλήθηκαν, αυτό είναι κάτι που θα το δούμε στη συνέχεια αυτού του επετειακού μας αφιερώματος. Συντομότατα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου