Με το ηθικό μου σε… αποσύνθεση και με τις τάσεις φυγής σε επίπεδα πανικού, συνεννοηθήκαμε ολόκληρη η παρέα για μια διήμερη απόδραση στο Πήλιο και στα αμόλυντα χιόνια.
Από το πρωί σήμερα, η γυναίκα μου, υπολειτουργούσε μέσα στον πανικό της και έδινε μονάχα εντολές, χωρίς να καταπιάνεται και με κάτι πρακτικό:
-Bασίλη, πιάσε τα γάντια, φέρε τα πέδιλα του σκι των παιδιών, βγάλε τη γούνα μου, κατέβασε από το πατάρι τα αδιάβροχα, βάλε νερό και τροφή στο καναρίνι, πιάσε... δώσε... βάλε... φέρε... πρόσεχε.. βιάσου....
-Pε γυναίκα, μήπως μας βρίσκεται κανένα κάμελ μαύρο; τη ρώτησα σε κάποια στιγμή.
-Υπάρχει στην παπουτσοθήκη. Που θα το χρειαστούμε;
-Mε μεταχειρίζεσαι που με μεταχειρίζεσαι σαν αράπη, έλεγα να βάψω και τη μούρη μου μαύρη, για να νιώσω ολότελα και το ρόλο στο πετσί μου...
Kατά τις δύο η ώρα το απομεσήμερο, το κον-βόϊ των αυτοκινήτων της παρέας, έφτασε στο χιονοδρομικό στα Χάνια.
Για τη συνέχεια "κλικ" στον σύνδεσμο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου